Zennie, not a saint…

Hoe moeilijk is het, iedere dag een half uurtje op je kussentje gaan zitten? Moeilijk. Er gaan weken voorbij dat ik mijn kussentje links laat liggen. Excuses zat en ik merk dat ik er stiekem een zenboekhouding op na houd, dat gaat dan ongeveer zo: ik heb net een zenweekend gedaan, dus de in het weekend gezeten uren kunnen afgetrokken worden van mijn nog te zitten uren komende week.

Toch weet ik heel goed hoe belangrijk het is van de beoefening iets gewoons te maken. Niet pas gaan zitten als je je rot voelt of in een speciale mood bent, maar gaan zitten omdat je gaat zitten. Niets meer en niets minder. Wierookje en kaarsje aansteken, rakusu om en zitten. Hoe moeilijk is dat? Zitten als tandenpoetsen, een normaal onderdeel van je leven. Niets bijzonders. Als je beoefening niets bijzonders meer is, lossen de verwachtingen en doelen vanzelf op. Of, zoals wij zennies zeggen: ‘Nowhere to go, nothing to do, no one to be.’ 

Oei, waar is mijn sutraboek?

In zenboeddhistische kloosters heeft het branden van wierook een belangrijke religieuze waarde. Bijna elke rituele handeling gaat er gepaard met het offeren van wierook. Op die manier drukken we onze dankbaarheid uit.

Na onze dagelijkse ochtendzazen stappen we in processie en in stilte naar de hatto, de plaats waar de ceremonie’s worden gehouden in zenkloosters. Deze week is het mijn beurt om s’morgens  alle altaren van  brandende wierook te voorzien. Het heeft iets sportiefs, vooral het snel naar voren lopen tussen de rijen monniken met de wierookdoos tussen je uitgestrekte armen. Het moet een beetje zijn zoals met de olympische vlam lopen. Het vuur al lopend op de juiste plaats brengen.