Jaren geleden, in 1988, was ik op pelgrimstocht in Nepal, in Kathmandu. Het was een reis met Sogyal Rinpoche en een grote groep van zijn studenten. Dilgo Khyentse Rinpoche leefde toen nog, en we ontvingen een paar keer les van hem.
Voordat Rinpoche aankwam in Nepal had ik een week tijd om in m’n eentje rond te kijken. Het was mijn eerste – en tot nu toe laatste – reis naar het Oosten. Hoewel de cultuurshock niet zo groot was, keek ik toch mijn ogen uit. Mijn eerste indruk was alsof ik in een sprookjeswereld was terechtgekomen. Kleine smalle steegjes vol leuke winkeltjes, waar je – als je maar flink belde – op de fiets doorheen kon. Een soort Middeleeuwse samenleving leek het, waarin het leven veel meer op straat lag dan hier.
Een van de dingen die me wel schokte, was om de dood zo openlijk tegen te komen. Ergens bij een uitgedroogde rivierbedding was een soort pleintje met een afdak, waaronder een lijkverbranding plaatsvond. De hand van de overledene stak uit de stapel hout. Van schrik begon ik te huilen. Lees verder
BoeddhaMagazine 