Dharma-kunst

Zowel het begrip dharma als het begrip kunst is gigantisch en ik vind ze zoals alle gigantische dingen, reuze onhandig. Ze zijn familie van dingen als waarheid en alles – die geen uitleg over hun kleverigheid behoeven, denk ik zo. ‘Iets met kunst of dharma doen’ is dus vragen om problemen. En ik kan het weten, want ik doe beide. Dat maakt mijn elevator pitch matig tot zwak. Met enige verwarring zeg ik ‘ik schrijf’ wanneer mensen vragen wat voor werk ik doe. Want alhoewel een pen op papier zetten toch echt een groot deel van mijn werk uitmaakt, voelt het altijd een beetje gênant slash decadent om mezelf ‘schrijver’ te noemen wanneer mijn nieuwe buren vragen waarom ik zoveel thuis ben. Maar goed, ik wek toch liever het idee dat ‘Belangrijke Innerlijke Dingen Gebeuren’ aan de andere kant van hun muur dan dat ik dagenlang doelloos uit het raam zit te staren.

Het geluid van maskers die wegvallen

Op de bank bij mijn zus geef ik een van mijn zevenweken oude nichtjes de fles. Haar linkerhandje omklemt mijn pink terwijl ze drinkt met een combinatie van totale overgave en focus waar de Boeddha zelf nog een puntje aan kan zuigen. Twee dagen per week betreed ik dit naar babyhoofd, Zwitsal, stoom en melk ruikende parallelle universum. Een vacuüm waar tijd en ruimte wegvallen in een onmiskenbaar meditatief ritme van huilen, poepen, eten, flesjes afwassen, boeren, slapen, billen afdoen, badjes, wasjes en dan alles weer van voren af aan. Een Zen retreat is niets naast een gezin met pasgeboren tweeling.