“Mediteer jij echt elke dag twee keer een uur?” Deze vraag kreeg ik in de maanden na de tiendaagse vipassana-retraite vaak te horen. Vier maanden lang zei ik, stiekem toch met enige trots, dat dit inderdaad het geval was. Maar met de komst van de kerstvakantie is hier helaas verandering ingekomen. Zat ik op eerste kerstdag nog braaf ’s ochtends vroeg op mijn kussentje, de eerste keer daarna was pas ’s ochtends na tweede kerstdag. De tweede week van de kerstvakantie raakte ik nog meer ontregeld doordat ik twee kinderen te logeren had en lukte het me hoogstens een keer per dag te mediteren. Tijdens oudjaar- en nieuwjaarsdag zat ik zelfs helemaal niet.
Rustig en evenwichtig
Aanvankelijk lukte het me ondanks het weinige en onregelmatige zitten wel om geconcentreerd te zijn. Me volgens de techniek te focussen op wat er zich binnen in mijn lichaam afspeelde. Kalm ging ik met mijn aandacht van hoofd naar voeten en weer terug. Voelde ik de tintelingen in ieder lichaamsdeel afzonderlijk. Om de energie vervolgens in een vloeiende beweging van boven naar onder en weer terug te laten stromen. En met een glimlach na een uur van mijn kussentje op te staan: rustig en evenwichtig.
Chihuahua
In de loop van de tweede vakantieweek begon mijn meditatie te veranderen. Als ik al niet in slaap dommelde maakte de onrust binnen in mij het vrijwel onmogelijk om te blijven zitten. Juist nu de spanningen in mijn privéleven zich ophopen en ik de meditatie harder nodig heb dan ooit. Tenslotte helpt vipassana om spanningen en problemen in het leven op een kalme en evenwichtige wijze onder ogen te zien. Maar. Ik. Ben. Niet. Kalm. Sinds twee dagen zit ik al na vijf minuten te wiebelen op mijn kussen als een chihuahua met ADHD.
Terug op retraite
Ik weet dat ik de onrust kan integreren als waardevol meditatieobject door hem te leren observeren en accepteren. Net zoals ik dat met de pijn in mijn been deed tijdens de eerste meditatieweken. Maar o, wat valt me dit zwaar. Zoals ik destijds soms toch stopte omdat de pijn me te hevig werd stopte ik gisteren en vanmorgen omdat ik bijna van mijn kussen af trilde van de zenuwen. En is daarmee niet alleen de harmonie in mijn privéleven als ook mijn innerlijke harmonie ver te zoeken. Gelukkig ga ik de komende week weer een vipassana-retraite volgen. Ik kan niet wachten!
Inez van Goor is freelance tekstschrijver voor o.a. BoeddhaMagazine. Naast zingeving en spiritualiteit zijn haar specialismen reizen/talen, onderwijs/(jonge)kinderen en leer/ gedragsproblemen. Je kunt haar en voorbeelden van gepubliceerd werk vinden op Linked In en op haar eigen website: www.ineztekst.nl
BoeddhaMagazine 
Een herkenbaar verhaal, Inez; en dapper
Ik zie een verband met je eerdere verhaal (over muggen en zo),waarop ik ook heb gereageerd, een beetje scherp misschien)
Alleen denk ik niet dat vipassana bedoeld is om kalm te worden, maar dat weet je ook eigenlijk wel. Misschien nog eerder om na te gaan waarom je zulke hoge eisen aan jezelf stelt.
Groeten
Joop
in het verleden gehaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.