‘Anicca’. Een woord dat veel gebruikt werd tijdens de tiendaagse cursus Vipassanameditatie waar ik, nu ruim een maand geleden, aan deelnam. ‘Alles verandert’ betekent het, niets is blijvend. Het herinnert je eraan om gelijkmoedig te blijven onder alle omstandigheden, gewenst of ongewenst. In de gebruikte meditatietechniek vertaalt zich dit onder andere in het omgaan met pijn tijdens het zitten. Zo krijg ik tijdens het uur mediteren (twee keer per dag!) na ongeveer een kwartier vaak vreselijke pijn in mijn linkerbeen. Het been dat voor ligt als ik in kleermakerszit op mijn kussentje zit.
Pijn als medicijn
De bedoeling is dat je de pijn observeert in plaats van je er door mee te laten slepen, je er aan te hechten. Zodat je in het ‘echte leven’ ook makkelijker gelijkmoedig kunt blijven als er dingen gebeuren die je als pijnlijk of in elk geval als ongewenst beschouwd. Pijn als medicijn dus zeg maar. Want als je van een ding zeker kunt zijn als je terugkeert van je tiendaagse is het dat de uitdagingen zich vrijwel meteen weer aandienen.
Uitdagingen
Zo trof een van mijn medecursisten bij thuiskomst haar poes meer dood dan levend aan en moest ze hem nog diezelfde avond in laten slapen. Een ander kreeg op haar werk van haar baas te horen dat ze mogelijk ontslagen zou worden. Blijf daar maar eens gelijkmoedig onder.
Mijn uitdaging zat hem vooral in het inpassen van de twee uur mediteren in het leven van alle dag. Wat vooral ’s avonds lang niet altijd lukte. Waar ik dan vreselijk van baalde. Om me er vervolgens over op te winden dat ik daarvan baalde.
Anicca!
Tot ik tijdens een zitsessie plotseling inzag dat de reden dat ik niet gelijkmoedig was, was dat ik niet gelijkmoedig was (ha! ja, lees die zin nog maar een keer..). Uit mijn mailwisseling met de medecursisten bleek dat veel van hen met hetzelfde zaten. Onze eindconclusie is dat ieder voor zich gewoon moet kijken naar wat haalbaar is. En niet verstoord te raken als het eens een keer niet lukt. Een keer niet zitten terwijl dat wel je voornemen was blijkt uiteindelijk ook een oefening in gelijkmoedigheid. Anicca!
Inez van Goor is freelance tekstschrijver voor o.a. BoeddhaMagazine. Naast zingeving en spiritualiteit zijn haar specialismen reizen/talen, onderwijs/(jonge)kinderen en leer/ gedragsproblemen. Je kunt haar en voorbeelden van gepubliceerd werk vinden op LinkedIn.
Ik ben nu al benieuwd naar deel II
Wat laten wij ons “mee sleuren” door dat grijze gebied tussen onze oren.
Grappig, ja. Ik herken dat wel. Ik heb er zelf een lange tijd mee gezeten dat ik niet mediteerde, totdat ik het in perspectief kon plaatsen. Onlangs nog een post op mijn blog over geplaatst: http://boeddhaboeddha.wordpress.com/2012/09/27/natuurlijk-mediteren-boeddhisten-niet/
Ik heb nog niet zoveel van je verhalen over de zomervakantie gehoord. Leuk dat ik het op deze manier een beetje met je kan meebeleven.
Liefs, Martine
zo herkenbaar, ik kan ook zo lekker me druk maken over het feit dat ik me druk maak. zo simpel kan ik weer lekker het idee hebben dat ik vast zit.
de mind zit vol voetangels, maar ook vol hulp. een keer lachen en je kan er weer zijn.
LAUGHTER
laughter is one of the deepest meditations
when your head gets the joke it gets confused
falls to the heart into the belly … ha ha ha ha
you have entered the source of life
…
[ ozen rajneesh – dissolve into love ]
http://www.ozenrajneesh.com/ozenrajneesh/books.html
Love Gonny/Shunyata